در اقتصاد، کالا به عنوان یک محصول واقعی تعریف می شود که می توان آن را خرید و فروخت، یا با محصولاتی به همان ارزش مبادله کرد. منابع طبیعی مانند نفت و مواد غذایی اولیه مانند ذرت دو نوع رایج کالا هستند. به مانند دیگر دسته های دارایی ها مانند سهام، کالاها دارای ارزش هستند و می توانند بازارهای آزاد تجارت شوند. و مانند دیگر دارایی ها، کالاها می توانند به لحاظ قیمت بر طبق عرضه و تقاضا دچار تورم شوند.
ویژگی های کالا
به لحاظ اقتصادی، یک کالا دارای دو ویژگی زیر است. ابتدا، کالایی است که معمولا تولید می شود و / یا توسط بسیاری از شرکت ها و کارخانه ها به فروش می رسد. دوم، به لحاظ کیفی در میان شرکت ها ثابت است که آن را تولید می کنند و می فروشند. کسی نمی تواند تفاوت کالاهای یک شرکت با دیگر شرکت ها را بیان کند. این یکنواختی به عنوان تغییرناپذیری بیان می شود.
مواد خام به مانند زغال سنگ، طلا و فلز روی نمونه هایی از کالاهایی هستند که تولید می شوند و طبق استاندارد های صنعت درجه بندی می شوند، و به آسانی قابل تجارت هستند. شلوار های جین لیوایز به عنوان کالا در نظر گرفته نمی شوند. با این وجود، البسه که هرکسی از آن استفاده می کند به عنوان یک محصول تمام شده و نه ماده ی خام در نظر گرفته می شود. اقتصاددان ها این محصول را تفکیک می نامند.
تمام مواد های خام به عنوان کالا در نظر گرفته نمی شوند. برخلاف نفت، گاز طبیعی جهت انتقال به سرتاسر جهان بسیار گران است و تعیین قیمت جهانی برای آن نیز دشوار است. در عوض، معمولا در منطقه تجارت می شود. الماس نمونه ی دیگر است، آن ها به لحاظ کیفی، جهتِ دستیابی به یک مقیاس مشخص برای فروش به عنوان یک کالای درجه بندی شده بسیار متنوع هستند.
چیزی که به عنوان کالا در نظر گرفته می شود می تواند در طول زمان تغییر کند. پیاز در ایالت متحده تا سال 1955 به عنوان کالا مارکت تجارت می شد، تا وقتی که Vince Kosuga کشاورز نیویورکی و Sam Siegel شریک کاریش تلاش کردند تا بازار را کنترل کنند. و اما نتیجه؟ Kosuga و Siegel بازار را به انحصار خود درآوردند، میلیون ها پول درآوردند و مشتریان و تولیدکنندگان از کوره در رفتند. کنگره تجارت پیاز را در سال 1958 با onions futures act غیر قانونی اعلام کرد.
تجارت و بازار
همانند سهام، کالا ها در بازار آزاد تجارت می شدند. در ایالت متحده، بیشتر ِ تجارت ها در هیئت تجاری شیکاگو یا بورس کالا نیویورک انجام شده است. اگرچه برخی از تجارت ها در بازار سهام انجام شده است. این بازارها استاندارد های مارکتینگ و واحدهای اندازه گیری کالا را تعیین می کنند و با آن ها را به آسانی تجارت می کنند. برای مثال، قرارداد ذرت به ازای 5000 بوشل ذرت است و قیمت آن یک سنت به ازای هر بوشل است.
کالا ها اغلب futures نامیده می شوند زیرا تجارت ها نه برای دلیوری های فوری، بلکه برای زمان های بعد ساخته نشده است، زیرا مدت زمانی طول می کشد تا یک کالا تا رشد کند و برداشت شود یا استخراج شود و پالایش شود. برای مثال، زمان برداشت ذرت چهار ماه از سال است: مارس، می ، جولای، سپتامبر و دسامبر. در مثال های داخل کتابهای درسی، کالاها معمولا به خاطر هزینه های حاشیه ای ِ محصولات فروخته می شوند اگرچه در دنیای واقعی قیمت کالا ها شاید بسیار بیشتر از تعرفه ها و دیگر تجارت ها باشد.
مزایای این نوع تجارت این است که به تولید کنندگان این اجازه را می دهد تا از قبل دستمزدشان را دریافت کنند، به آن ها سرمایه ای داده می شود تا روی بیزینس شان سرمایه گذاری کنند، سود بدست بیاورند، بدهی شان را کاهش دهند و یا تولید را افزایش دهند. خریدارانی مانند futures نیز، از آن جایی که می توانند مزایایی در بازار بدست بیاورند ، درآمدشان نیز افزایش می یابد. همانند سهام، بازارهای کالا نیز نسبت به بی ثباتی بازار آسیب پذیر است.
قیمت کالا ها تنها خریداران و فروشندگان را تحت تاثیر قرار نمی دهد، آن ها مصرف کنندگان را نیز تحت تاثیر قرار می دهند. برای مثال، افزایش قیمت نفت خام می تواند باعث افزایش قیمت گازوئیل شود، در نتیجه هزینه ی انتقال کالاها بسیار گران می شود.
