به نظر می رسد که در طول هر سال انتخابات ریاست جمهوری شغل و اقتصاد دو موضوع بسیار مهم هستند. معمولا باور رایج این است که رئیس جمهور وقت اهمیت چندانی به اوضاع اقتصادی و کار نمیدهد. البته اگر عکس این باشد، رئیس جمهور باید خود را برای زندگی در جلسات کاری برای جمع کردن بودجه و کمک مالی بگذراند.
آزمایش کردن صحت انتخابات ریاست جمهوری و اقتصاد
تصمیم گرفتم تا حکمت پشت انتخابات را آزمایش کنم تا درستی یا غلط بودن آن را ثابت کنم و ببینم که چه اطلاعاتی درمورد انتخاباتی یعدی به دست می آورم. از سال 1948، 9 انتخابات ریاست جمهوری وجود داشته است که یک رئیس جمهور وقت را در برابر رقیب قرار داده است. از این 9 انتخابات من تصمیم دارم تا 6تای آنها را بررسی کنم. من تصمیم گرفتم دو انتخابات را نادیده بگیرم، جایی که عملا رقیبی وجود نداشت: بری گولدواتر در 1964 و جرج اس مک گاورن در 1972. از میان انتخابات باقی مانده، رئیس جمهوران وقت چهار انتخابات را به دست آوردند، در حالی که رقبا موفق به کسب سه انتخابات شدند.
برای اینکه ببینیم که کارها و اقتصاد چه تاثیری بر انتخابات دارد، ما دو شاخص اقتصادی مهم را در نظر می گیریم: نرخ رشد تولید ناخالص داخلی واقعی (اقتصاد) و نرخ بیکاری (شغل). ما دوسال آخر هر دوره را با کل چهارسال مقایسه میکنیم و عملکرد چهار سال قبلی را در راستای پیدا کردن تاثیر دو متغییر “شغل و اقتصاد” در طول ریاست رئیس جمهور وقت بررسی میکنیم و با مسولان قبلی مقایسه میکنیم. ابتدا به تاثیر “شغل و اقتصاد” در سه پرونده که رئیس جمهور وقت برنده شد نگاه میکنیم.
با بررسی تعداد ارا شروع میکنیم.
انتخابات 1956: آیزنهاور (57.4%) در مقابل استیونسون (42.0%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 4.54% | 4.25% |
| چهار سال | 3.25% | 4.25% |
| مسولان قبلی | 4.95% | 4.36% |
با اینکه آیزنهاور با اکثریت آرا برنده شد، اما اقتصاد به نسبت دور اول آیزنهاور در دوره ی ترومن بهتر بود. با این حال، رشد تولید ناخالص داخلی با 7.14 درصد در سال به حدی خوب بود که باعث شد آیزنهاور دوربعدی هم انتخاب شود.
انتخابات 1984: ریگان (58.8%) در مقابل ماندل (40.6%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 5.85% | 8.55% |
| چهار سال | 3.07% | 8.85% |
| مسولان قبلی | 3.28% | 6.56% |
دوباره با اکثریت آرا ریگان پیروز شد که قطعا هیچ ارتباطی به نرخ بیکاری نداشت. اقتصاد دقیقا در زمان انتخاب دوباره ریگان از بحران خارج شد، به طوری که رشد تولید ناخالصی در آخرین سال دوره ی اول او 7.19% افزایش داشت.
انتخابات 1996: کلینتون (49.2%) در مقابل رابرت دل (40.7%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 3.10% | 5.99% |
| چهار سال | 3.22% | 6.32% |
| مسولان قبلی | 2.14% | 5.60% |
انتخابات دوم کلینتون با اکثریت اقتدار نبود، و الگوی متفاوتی به نسبت دیگر پیروزی ها میبینیم. در طول اولین دور کلینتون به عنوان رئیس جمهور، رشد اقتصادی نسبتا پایدار را مشاهده می کنیم، اما نرخ بیکاری همواره بهبود نیافته است. اینطور به نظر میرسد که اول اقتصاد رشد میکند و بعد نرخ بیکاری کاهش میابد.
اگر از سه رئی جمهور وقت که دوباره برنده شدند میانگین بگیریم، جدول زیر به دست می آید:
رئیس جمهور وقت (55.1%) در مقابل رقیب (41.1%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 4.50% | 6.26% |
| چهار سال | 3.18% | 6.39% |
| مسولان قبلی | 3.46% | 5.51% |
از این نمونه بسیار کوچک و محدود اینطور برداشت می شود که رای دهندگان در مقایسه مسولان فعلی با مسولان قبلی از چگونگی پیشرفت اقتصاد در دوره ریاست فعلی رضایت بیشتری دارند.
حالا ببینیم همین الگو در یه انتخاباتی که رئیس جمهور ئوقت باخت هم وجود دارد یا نه؟
انتخابات 1976: فورد(48.0%) در مقابل کارتر (50.1%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 2.57% | 8.09% |
| چهار سال | 2.60% | 6.69% |
| مسولان قبلی | 2.98% | 5.00% |
این انتخابات بسیار نا متعارف است چرا که بعد از استعفای ریچارد نیکسون، جرالد فود جایگزین او شد. به علاوه ما عملکرد یک رئیس جمهوری خواه را با دولت جهموری خواه قبلی مقایسه میکنیم. با یک نگاه به شاخص های اقتصادی دلیل باخت فورد را متوجه میشویم. در طول این دوره، اقتصاد در حال کاهش بود و نرخ بیکاری به شدت افزایش می یافت. با توجه به عملکرد اقتصادی در زمان فورد، کمی شگفت آور است که نتایج این انتخابات نزدیک به هم بود.
انتخابات 1980: کارتر (41.0%) در مقابل ریگان (50.7%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 1.47% | 6.51% |
| چهار سال | 3.28% | 6.56% |
| مسولان قبلی | 2.60% | 6.69% |
در سال 1976، جیمی کارتر شخصی بود که یک رئیس جمهور را در دور اول شکست میداد و در سال 1980، کارتر رئیس جمهوری بود که بعد از یک دوره ریاست شکست خورد. به نظ می رسد که نرخ بیکاری تاثیری در پیروزی مقتدرانه ریگان داشت. با این حال، دو سال آخر دولت کارتر دیدم که اقتصاد به میزان 1.47٪ در سال رشد می کند. انتخابات ریاست جمهوری سال 1980 نشان داد که رشد اقتصادی، و نه نرخ بیکاری، می تواند یک مقام فعلی را برکنار کند.
انتخابات 1992: بوش (37.8%) در مقابل کلینتون (43.3%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 1.58% | 6.22% |
| چهار سال | 2.14% | 6.44% |
| مسولان قبلی | 3.78% | 7.80% |
یکی دیگر از انتخابات غیرمعمول دیگر که ما عملکرد رئیس جمهور جمهوریخواه (بوش) را با یک دولت جمهوری خواه دیگر (دوره دوم ریگان) مقایسه می کنیم. عملکرد قوی کاندیدای سوم، راس پرتو، باعث شد که بیل کلینتون در انتخابات تنها 43.3 درصد از رای مردم را به دست آورد، که معمولا این تعداد از ارا متعلق به کاندید بازنده است. اما جموری خواهانی که معتقدند راس پروت مسول شکست بوش است باید در عقیده خود تجدید نظر کنند. اگرچه نرخ بیکاری در طول دولت بوش کاهش یافت، اما در طول دو سال نهایی دولت بوش رشد اقتصادی 1.58 درصد بود. اقتصاد در اوایل دهه 1990 در رکود اقتصادی بود و رای دهندگان مسبب ناامیدی خود را حاکم وقت میدانستند.
اگر از شکست سه رئیس جمهور وقت میانگین بگیریم جدول زیر به دست می آید:
رئیس وقت (42.3%) در مقابل رقیب (48.0%)
| رشد تولید ناخالصی
(اقتصاد) |
نرخ بیکاری
(شغل) |
|
| دو سال | 1.87% | 6.97% |
| چهار سال | 2.67% | 6.56% |
| مسولان قبلی | 3.12% | 6.50% |
در بخش نهایی، ما عملکرد رشد واقعی ناخالص داخلی و نرخ بیکاری در دولت جورج دبلیو بوش را بررسی خواهیم کرد تا ببینیم آیا عوامل اقتصادی به فرصت های انتخاب مجدد بوش در سال 2004 کمک کرده یا آسیب رسانده اند. بگذارید عملکرد شغل را که با نرخ بیکاری سنجیده میشود، و اقتصاد را که با رشد تولید ناخالص داخلی سنجیده میشود، در دوره اول ریاست جمهوری جورج دابلیو بوش را بررسی کنیم.
با استفاده از داده ها تا سه ماهه اول سال 2004، ما مقایسه هایمان را انجام می دهیم. اول، رشد تولید ناخاص داخلی:
| رشد تولید ناخالص داخلی | نرخ بیکاری | |
| دور دوم کلینتون | 4.20% | 4.40% |
| 2001 | 0.5% | 4.76% |
| 2002 | 2.2% | 5.78% |
| 2003 | 3.1% | 6.00% |
| 2004 (سه ماه اول) | 4.2% | 5.63% |
| 37ماه اول دوره ی بوش | 2.10% | 5.51% |
ما می بینیم که رشد تولید ناخالص داخلی واقعی و نرخ بیکاری در دولت بوش بدتر از دور دوم کلینتون به عنوان رییس جمهور بود. می توان از آمار موجود فهمید که نرخ رشد ناخالص داخلی از زمان رکود در ابتدای دهه به طور پیوسته افزایش یافته است، در حالی که نرخ بیکاری همچنان بدتر شده است. با نگاه کردن به این روند، ما می توانیم عملکرد این دولت را در شغل و اقتصاد با شش مورد که قبلا دیده ایم، مقایسه کنیم:
- رشد اقتصادی کم تر از دولت پیشین: در دو مورد که رئیس جمهور وقت دوباره پیروز انتخابات شد (آیزنهاور، ریگان) و در دو مورد که ریس جمهور وقت در انتخابات دور دوم باخت (فورد، بوش) رخ داده است.
- اقتصاد در دوسال آخر آن دولت بهت شده است: فقط در دو دولت که رئیس جمهور وقت دور دوم هم پیروز شد (آیزنهاور، ریگان) رخ داده است.
- نرخ بیکاری بیشتر از دولت قبل: در دو دوره که رئیس جهور قبلی دوباره پیروز شد (ریگان، کلینتون) و یک دوره که ریاست جمهوری به دور دوم نکشید (فورد) رخ داده است.
- نرخ بکاری در دوسال آخر دولت به اوج خود رسید: در هیچکدام از دولت ها که رئیس جمهور برای دور دوم هم انتخاب شد اتفاق نیفتاده است. در مورد دوره های دولت آیزنهاور و ریگان، تقریبا هیچ تفاوتی در نرخ بیکاری در دو سال و یا تمام وقت وجود ندارد، بنابراین ما باید مراقب باشیم که به این موضوع بیش از حد توجه نکنیم. البته یکبار در دولتی که رئیس جمهور دور دوم مغلوب شد (فورد) اتفاق افتاده است.
در بعضی از گروه ها رایج است که عملکرد بوش سینیور را با بوش جونیور مقایسه کنند، اما بر اساس چارت ما آنها هیچ وجه اشتراکی ندارند. بزرگترین تفاوت آنها این است که رکود اقتصادی در آغاز دوره ی ریاست دابلیو بوش اتفاق افتاد، اما سینیور بوش تا این اندازه خوش شانس نبود. به نظر می رسد که عملکرد اقتصادی در جایی بین دولت جرالد فورد و نخستین دور دولت ریگان قرار دارد.
فرض کنیم که به قبل از انتخابات 2004 برگردیم، وجود این اطلاعات پیش بینی اینکه آیا جرج بوش در گروه پیروز انتخابات دور دوم قرار میگیرد یا گروه مغلوب دور دوم، بسیار سخت است. البته که بوش در انتخابات دور دوم هم با 50.7 درصد به نسبت جان کری با 48.3 درصد پیروز شد. در نهایت، این بررسی ها ما را به این باور می رساند که منطق – به ویژه در مورد انتخابات ریاست جمهوری و اقتصاد – قوی ترین پیش بینی کننده نتایج انتخابات نیست.
