اقتصاد دانان بر این عقیده اند که بر اساس یک سری فرضیه های ساده، تجارت آزاد در یک اقتصاد باعث بهبود سطح رفاه کلی جامعه می شود. اگر تجارت آزاد فضایی را برای کالاهای وارداتی تعبیه کند، در نتیجه لذت مصرف کنندگان از کالاهای وارداتی ارزان قیمت خواهد برد از صدمه ای که به تولید کنندگان وارد می شود بیشتر خواهد بود. اگر تجارت آزاد بازاری را برای صادرات فراهم کند در نتیجه سود تولید کنندگان از بازار فروش جدید بیشتر از صدمه وارده به مصرف کنندگان به خاطر قیمت های بالا خواهد بود.
در هر صورت، استدلال های متفاوتی بر خلاف قواعد تجارت آزاد وجود دارد. اجازه بدهید آن ها را به صورت جداگانه بررسی کرده و کارآمدی آن ها را بررسی کنیم.
موقعیت های شغلی
یکی از دلایل اصلی بر ضد تجارت آزاد این است که وقتی بازار رقبای بین المللی با قیمت های پایین تر را معرفی می کند، تولیدکنندگان محلی را از کار بیکار می کند. در حالی که این دلیل از لحاظ تخصصی اشتباه نیست، اما کوتاه بینی است. اگر به مسئله بازار آزاد با دید بازتری نگاه کنیم، از سویی دیگر، مشخص می شود که دو مسئله مهم دیگر وجود دارند که باید در نظر داشت.
اول از همه، از دست دادن شغل های محلی همیشه با کاهش قیمت کالاهایی که مصرف کننده می خرد همراه است و این مزیت ها را نباید در زمان مقایسه تکنیک های محافظت از تولید داخلی در مقابل بازار آزاد فراموش کرد.
ثانیا، تجارت آزاد نه تنها تعداد شغل های برخی صنایع را کاهش می دهد، بلکه حتی در دیگر صنایع موقعیت شغلی ایجاد می کند. این حالت به این خاطر اتفاق می افتد که هم معمولا صنایعی وجود دارند که در آن تولید کنندگان محلی در نهایت به صادرکنندگان تبدیل می شوند ( که استخدام را بالا می برد) و هم اینکه بخشی از درآمد افزایش یافته خارجی ها که از مزایای تجارت آزاد بهره برده اند صرف خرید کالاهای داخلی می شود که این نیز استخدام را افزایش می دهد.
امنیت ملی
یکی دیگر از دلایل معمول بر ضد تجارت آزاد ریسکی بودن اعتماد به کشورهای دشمن برای تامین کالا ها و خدمات اساسی می باشد. بر طبق این توافقنامه، برخی صنایع خاص باید در راستای منافع امنیت ملی مورد حمایت قرار بگیرند. در حالی که این دلیل نیز از لحاظ تخصصی درست است، این قانون در راستای حفظ منافع تولید کنندگان و منافع خاص در ازای هزینه مصرف کنندگان، با گستره بیشتری روبرو می شود.
صنایع نوپا در تجارت آزاد
در برخی صنایع، منحنی های آموزشی خاصی وجود دارند که کارآیی تولید را با ماندن در یک تجارت به سرعت افزایش می دهد و آن شرکت در کاری که انجام می دهد بهتر می شود. در این مدل، شرکت ها اغلب درخواست حفاظت موقت در برابر رقیبان بین المللی دارند تا فرصت کافی برای رسیدن به صنایع رقیب داشته باشند.
از لحاظ تئوری، این شرکت ها باید بتوانند ضررهای کوتاه مدت را برای سود کافی بلند مدت تحمل کنند و در نتیجه دیگر نیازی به دولت نداشته باشند. در برخی موارد، نقدینگی شرکت ها آنقدر محدود است که نمی توانند زیان های کوتاه مدت را تحمل کنند اما در این موارد تامین نقدینگی از طریق اعطای وام برای دولت عقلانی تر از تامین حفاظت تجاری است.
حفاظت استراتژیک
برخی طرفداران محدودیت های تجاری بر این عقیده اند که تعرفه های گمرکی، سهیمه بندی و از این قسم کارها را می توان به عنوان یک برگ تخفیف در مذاکرات بین المللی استفاده کرد. در واقعیت، این یک استراتژی ریسک پذیر و بدون تولید می باشد چرا که تهدید به انجام کاری که به نفع یک ملت نیست به عنوان یک تهدید بی ارزش تلقی می شود.
رقابت نا برابر
مردم اغلب به این نکته اشاره می کنند که اجازه رقابت به دیگر ملت ها منصفانه نیست چرا که دیگر کشور ها لزوما قوانین یکسان ندارند، هزینه تولید مشابه ندارند و مواردی از این دست. این افراد در این باره این شرایط منصفانه نیست طرف حق را گرفته اند اما چیزی که متوجه آن نیستند این است که نبود عدالت بیشتر از اینکه به آن ها صدمه بزند کمک می کند. اگر کشور دیگری سعی دارد که قیمت های خود را پایین نگه دارد، مصرف کنندگان محلی از وجود کالاهای وارداتی با قیمت پایین بهره خواهند برد.
مسلما این رقابت باعث می شود که برخی تولید کنندگان داخلی از این دایره خارج شوند، اما باید این را در نظر داشت که سود مصرف کنندگان خیلی بیشتر از زیان تولید کنندگان می باشد. به طور خلاصه، دلایل عمومی که بر ضد تجارت آزاد بیان می شود عموما به اندازه کافی برای برتری یافتن به تجارت آزاد کافی نیست مگر در شرایط خیلی خاص.
